Het klinkt in eerste instantie misschien dramatischer dan het is, maar we hebben vannacht onder de brug geslapen. Niet zoals de clochards in Frankrijk, maar gewoon in onze camper. Het is de brug over de Saltstraumen in de Skjerstadfjord. Door de getijdewerking wordt iedere 6 uur 400 miljoen kubieke meter water met een snelheid tot wel 40 kilometer per uur door de 150 meter brede fjord geperst. Op het sterkste punt veroorzaakt dit fenomeen draaikolken met een diameter van wel 10 meter en tot wel 5 meter diepte.
De rest van de dag brengen we vooral auto rijdend door. We stoppen bij een rustplaats “Holand” genaamd waarvandaan we een mooi uitzicht hebben op delen van de Svartisen. De mooiste uitloper vanaf deze kant al moeten we voor een mooi uitzicht hierop enkele kilometers verder rijden is de Engenbreen. De gletsjer en de omliggende bergen liggen behoorlijk ingepakt door een vervelend uitziend wolkenpak.
Om bij de uitloper te komen ben je afhankelijk van een bootje om je naar de overkant te brengen. De laatste boot komt al om 17:00 terug, zodat het voor ons geen zin meer heeft om met de boot van 15:00 naar de overkant te gaan. De wandeling vanaf de boot neemt al minimaal een uur in beslag dus rest ons niets anders dan deze nacht op “Holand” door te brengen.
In de nacht klettert regen hard op het dak van de camper. Een bui waar maar geen eind aan lijkt te komen. Ook in de ochtend is de hemel nog grauw van de wolken. Nevel hangt in dikke slierten tegen de bergen en het beste wat we kunnen doen is de wandeling vergeten en door te rijden.
We zijn ongeveer 20 minuten onderweg als de lucht langzaam openbreekt. De zon duwt geholpen door de wind, de wolken uit zijn baan. Ik kijk op de klok en zie dat we nog makkelijk kunnen omkeren en alsnog de boot van 11:15 kunnen halen.
Klokslag 11:15 klimmen we aan boord van het bootje en zetten we koers naar de gletsjer. Een paar stoerder uitziende wolken weten af en toe de zon nog te blokkeren, maar nooit voor lang.
Een oude aanlegstijger
De eerste drie kilometer van de wandeling zijn erg makkelijk en worden snel afgelegd. Het is een gravelweg zonder noemenswaardige stijging. Daarna staan we aan een hellend rotsplateau waar met kettingen en flinke stukken betonijzer een route is uitgezet. Waar de kettingen ophouden staan dikke witte pijlen op de bodem geschilderd die duidelijk de richting aangeven. Behendig springen we van steen naar steen of over kleine stroompjes smeltwater. Aan het eind van de gemarkeerde route is een witte cirkel geschilderd met daarin twee voeten die moeten aangeven vanaf waar je de gletsjer zou moeten kunnen zien. Wij zien enkel wat grote rotsen. De gletsjer is sinds aanleg van de gemarkeerde route een flink stuk teruggetrokken. Vooral 2005 tot en met 2008 blijken nogal wat van de gletsjertong te hebben gevergd.
Wij zoeken vanaf hier, geholpen door wat steenmannetjes een eigen route om zo aan de voet van de gletsjer te kunnen komen. Een kleine 20 minuten klauteren levert een grandioos uitzicht op het wit blauwe ijs van de Engenbreen.
Zodra we van onze eerste aahs en oohs zijn bijgekomen lopen we langs de gletsjertong verder omhoog en bekijken de vele barsten, stroompjes en grillig gevormde ijspunten. Hoe hoger we komen hoe interessanter de rotsbodem rondom de gletsjertong wordt. Dit zijn de momenten dat ik er spijt van heb vroeger niet aan een studie geologie te zijn begonnen. Het lijkt me een van de mooiste wetenschappen waarmee je je bezig kunt houden. Sommige formaties doen me denken aan een kleine variant van een canyon in Amerika waarvan ik regelmatig foto’s op het internet voorbij zie komen.
Het is allemaal wat kleiner en de kleuren zijn minder intens, maar de verwondering is in ieder geval voor mij net zo groot.
Omdat de laatste boot om 17:00 terug gaat hebben we geen tijd voor een hele uitgebreide wandeling, maar willen we meer zien zouden we eerder in dagen dan in uren moeten gaan tellen. We beginnen aan de terugweg en staan 10 minuten voor het vertrek weer bij de boot.