Dinsdag 18 juni
Vanaf onze camping is het maar een paar kilometer naar de Johnston Canyon. Op de camping was het erg rustig en ook onderweg zien we bijna geen verkeer. We zijn dan ook verbaasd om te zien dat de parkeerplaats flink gevuld is als wij daar aankomen.
De wandeling gaat langs de lower falls, de upperfalls en eventueel naar de Inkpots. Het deel naar de Lower Falls is het makkelijkst te bewandelen en daarmee ook het drukste deel van de route. De wandeling gaat soms over loopbrugjes die aan een zijde van de canyon in de muur zijn bevestigd maar vaak gewoon door het bos. Bij de eerste waterval is een redelijke mensenmassa zich aan het vergapen aan het watergeweld dat hier naar beneden komt. Hoogtepunt is een grot waardoor je en dichter bij de waterval kunt komen en tevens een frisse neveldouche over je heen krijgt. Iets waar iedereen even gaat kijken maar ook weer heel snel van terug komt.
Na deze waterval is het al een stuk rustiger op het pad. Het pad is hier dan ook een stuk steiler en wat moeilijker te bewandelen. Het laatste stuk naar de waterval is ook een in de muur aangelegde stellage waarzonder je niet bij het vallende water zou kunnen komen. De overzijde van de stellage bestaat uit een steile wand van ‘Limestone’, mooi okergeel en volgens de info bordjes het zelfde materiaal waarvan ook het colloseum is gebouwd.
De waterval is een verrassing. We staan aan de voet van deze uit helder water bestaande muur van water. De watermassa stroomt onder onze voeten door en achter ons weg. Daarbij veranderd de kleur van het wit schuimende water naar de ondertussen bekende turquoise kleur.
Het volgend deel van het pad leid naar de bovenzijde van de waterval. De meeste mensen hebben dat volgens mijn niet in de gaten en draaien om in de veronderstelling dat dit het einde van de route is. Het wordt in ieder geval nog stiller op het pad.
Mijn aandacht gaat even naar een winterkoninkje dat moedig een eekhoorn aanvalt die vermoedelijk uit is op de eieren van het dappere beestje. De eekhoorn trekt zich weinig aan van deze koning onder de vogels. In de hoop dat de aanval nog niet voorbij is plaats ik mijn telelens weer op mijn camera en begin het dappere vogeltje te fotograferen. Zelfs voor de 500 mm zit het beestje eigenlijk te ver weg, maar ik vermaak me toch met het volgen van het snelle beestje. Ik heb een paar redelijke plaatjes kunnen schieten en wordt dan in eens door veel mensen aangesproken die het vogeltje van dichtbij op het schermpje achter op mijn camera willen zien. De vrouwen willen voornamelijk het vogeltje zien, de mannen zijn meer geïnteresseerd in de telelens, en willen weten hoeveel mm dat ding is.
Wij gaan verder richting de inkpots. Het is nog 3 kilometer verderop en er staan waarschuwingsbordjes dat het vanaf dit punt een uitdagend parcours wordt. Het pad op zich is breed en goed onderhouden. Het gaat alleen nogal steil de hoogte in. Na ongeveer 2 kilometer klimmen gaat het pad weer een kilometer steil naar beneden. Dat wordt straks op de terugweg weer klimmen dus.
We komen aan bij de inkpots die me eigenlijk nogal tegenvallen. Totaal niet wat ik ervan had verwacht. Vanaf een bankje bekijken we de heldere waterpoelen terwijl we onze boterhammen naar binnen werken. Als we weer wat zijn uitgerust loop ik nog een keer rond de poeltjes. Op de bodem van één van de poeltjes zie ik een vreemde structuur die niet zou misstaan in een kunstgalerij Ik maak een foto van het kunstwerk als het plots begint te bewegen. Verschillende tinten in het zand beginnen door elkaar heen te lopen. Het geeft een beetje het idee van een vloeistofprojector zoals je die vroeger wel eens in discotheken of bij Avro’s toppop zag, alleen dan wat mooier.
Gefascineerd kijk ik naar het bewegende kunstwerk tot het plotseling weer stil ligt. Verwonderd blijf ik een tijdje staan kijken en na ongeveer 10 minuten van rust besluit de natuur tot het creëren van een nieuw stukje kunst en begint het overvloeien weer opnieuw.
Wij beginnen aan de lange en steile wandeling terug. Terug bij de parkeerplaats gaan we het restaurant dat aan het begin van de canyon staat binnen en bestellen vervolgens de lekkerste hamburger die we ooit mochten proeven.
Daarna gaan we terug naar de Castle Mountain camping voor een nieuwe overnachting.
Woensdag 19 juni
Voordat we gisteren gingen slapen begon het te regenen. Als we wakker worden regent het nog steeds. Een mooie gelegenheid om naar Banff te gaan. We moeten toch nog een en ander aan boodschappen hebben, en er zijn enkele musea die ons wel interessant lijken. Bovendien was de wandeling van gisteren tamelijk zwaar zodat een rustig dagje welkom is.
Via de Bow Valley Parkway rijden we naar het plaatsje. Op een kaartje van Banff staat een RV parkeerplaats aangegeven. De parkeerplaats die wel plaats bied aan 6 RV’s is vol. Hoe verzinnen ze het? Een van de grotere plaatsen binnen de natuurparken waar voornamelijk mensen met hun campers rond rijden en dan 6 plaatsen voor RV’s. Dat zou op zich niet zo erg zijn als niet op alle andere parkeerplaatsen bordjes staan met “verboden voor RV’s” Uiteindelijk blijf ik ergens illegaal geparkeerd staan terwijl Ans de boodschappen doet. Daarna verlaten we zo snel we kunnen dit RV vriendelijke stadje.
In de buurt weten we nog een wandeling langs oude mijnschachten. We kiezen alleen het verkeerde deel van de wandeling dat enorm steil omhoog gaat. Te steil voor mijn benen die de afgelopen weken best wel wat kilometers hebben afgelegd. Niet gewend aan al die inspanningen zit er niets anders op dan onze camping weer op te zoeken en de rest van de dag lui lezend op bed door te brengen.
Onderweg terug naar de camping komen we nog even oog in oog met….
Laat in de middag zijn we terug op de camping. Het regent dan nog steeds.
Donderdag 20 juni
Als we wakker worden regent het nog steeds, en niet te zuinig. Het stroompje achter onze camper is al flink aangezwollen. Iets actie ondernemen onder deze weersomstandigheden heeft weinig zin, dus dit wordt weer een rustdag…
Totdat om 13:00 de regen enigszins afneemt. We hebben niet te ver vanaf onze camper een paar korte wandelingen gevonden die we wel tussen de buien door kunnen gaan lopen. Het doel is Kootenay park waar we als eerste de Firewood trail gaan lopen. Een wandeling van ongeveer 20 minuten die ons door een deel van een in 1968 afgebrand bos voert. Het bos heeft zich weer grotendeels hersteld, en slechts enkele zwartgeblakerde stammen herinneren aan de vuurzee van ruim 45 jaar geleden.
Een lange wandeling die we op het programma hebben is die naar de Stanley Glacier. Met nog een beetje pap in de benen willen we vandaag alleen kijken hoe het begin van de trail er uitziet.
Een rivier die we moeten oversteken bevat een erg troebel bruin water, iets wat we in verband brengen met de vele regen van de afgelopen nacht. Enkele bomen hellen al angstvallig boven de bruine drab en dreigen ieder moment meegesleurd te worden.
We wandelen een klein stuk verder over het pad maar keren om zodra de regen zich weer aandient. Even verderop staan we bij Marble Canyon. Hier is over het pad een lint gespannen met daarop de vervelende woorden “Closed”. Toevallig draait een parkwachter met zijn pick up het parkeerterrein op en geeft ons uitleg. De hoeveelheid water is verre van normaal en bruggen langs het pad dreigen door omgevallen bomen die door de stroming worden meegesleurd te worden vernield. Marlbe Canyon valt dus af, dus rijden we verder naar de ‘Paintpots’. Onderweg naar deze Paintpots zie ik rechts van de weg het bruine water zich door een nauwe rivier persen. Ik bedenk me dat we hier op de terugweg zeker even zullen stoppen om wat foto’s te schieten. Even later staan we bij de parkeerplaats voor de Paintpots. Helaas de brug die ons naar de Paintpots moet brengen is vorig jaar weggespoeld . Op een poster staat dat we wel bij de Paintpots kunnen komen via de Marble Canyon…
We rijden een stukje terug, parkeren de camper en wandelen een stukje terug naar het kolkende bruine watergeweld. Het is een geweldig spektakel om te zien. Stukken van de oever scheuren langzaam los om vervolgens door de kolkende smurrie te worden afgevoerd. Water stroomt op ongewone plaatsen langs hellingen naar beneden.
Een stukje verderop staat een brug bijna onder water. Een aantal mensen is met machines bezig bomen die tegen de brug vast liggen los te krijgen en op die manier de brug te redden.
Na dit werk een tijdje te hebben bekeken rijden we terug naar ‘onze’ camping. De Bow Park Valley way is echter afgesloten. We schakelen over naar plan B, en dat is een camping vlak bij Banff. Om bij Banff te komen draaien we de snelweg op. Het is een vreemde gewaarwording op deze weg te rijden. In tegenstelling tot andere dagen is er vrijwel geen verkeer. We worden niet ingehaald, maar tegemoetkomend verkeer is er ook niet. We hebben het idee dat we iets gemist hebben. Is de wereld vergaan en zijn ze het ons vergeten te vertellen?
Vlak bij Banff blijkt dat vanaf de zuidzijde de Bow Valley Park way nog open is, en wij draaien de weg in op zoek naar de camping. Ook op deze weg zien we geen ander verkeer. De wilde dieren hebben het ook al in de gaten. Vlak langs de weg zien we herten, beren en een uil zit even later op slechts twee meter afstand van de camper om zich heen te gapen. Hele stukken naast de weg zijn ondergelopen met het bruine water, en stukken van de weg zien er niet meer al te fris uit.
Aangekomen bij onze camping zien we onze buurman van de dag tevoren. Hij weet ons te vertellen dat beneden Banff een brug is weggespoeld waardoor het verkeer tussen Banff en Calgary helemaal is stilgevallen. Onze camping is in verband met de te verwachtte wateroverlast gesloten. Er wordt geadviseerd richting Lake Louisa te gaan, of naar een camping in Banff uit te wijken.
Wij kiezen voor Banff en rijden weer op een erg rustig tempo over de Bow Valley Park Way waarbij we niet gestoord door ander verkeer rustig de tijd nemen om te speuren naar wild.
Vlak bij Banff zien we de gevolgen van een kleine aardverschuiving die de banen van het tegemoetkomend verkeer heeft afgesloten. Even verder worden we aangehouden en wordt ons verteld dat we niet verder kunnen rijden dan Banff i.v.m. een weggespoelde brug.
Even later rijden we Banff in. We rijden over een brug die ook al vrijwel onder water staat. De camping waarheen we eigenlijk wilde gaan is ook al niet meer bereikbaar. We worden verwezen naar de Tunnel Mountain camping. Hier wordt ons het laatste nieuws verteld over de toestand van de wegen. Het is nog erger dan we dachten. Eigenlijk zijn we blij dat we veilig op de camping staan. Morgen gaan we op zoek naar het laatste nieuws en dan kijken we wel wat we gaan doen. Ondertussen regent het nog steeds.