Donderdag 2 februari

Vannacht is er behoorlijk wat sneeuw gevallen. De lucht is nog grijs, maar hier en daar lijkt hett open te trekken. We besluiten om vandaag weer eens van de frisse buitenlucht te gaan genieten. We beginnen een wandeling waarbij we ons zoekend naar een pad een weg proberen te banen. Voetje voor voetje…af en toe zakken we tot onze knieen in de sneeuw, en weten we dat we langs het “pad” zitten. Even durft de zon zich te laten zien. De hemel trekt open, de zon zoekt een weg door de besneeuwde boomtoppen, die in goud lijken te veranderen. Helaas is dit prachtige schouwspel maar van korte duur. Binnen vijf minuten is alles weer wit en grijs. We beseffen dat het weinig zin heeft om verder te gaan, en volgen ons spoor terug naar onze warme bungalow. De dag is nog lang en we besluiten ons in te schrijven voor de rendiersafarie van vanmiddag.
Onze gids “Pasi” stelt ons voor aan onze chauffeurs. Het rendier van Ans luisterd naar de naam Sepi, en de mijne heet Snoedje. We krijgen enige instructies betreffende het stuurwerk. Ze hoeven de voorste rendierslede maar te volgen, dus dat is allemaal niet zo boeiend. De sterke dieren lijken absoluut geen moeite te hebben met het voortrekken van de zware sledes. Af en toe hebben ze wat aansporing nodig, en soms laten ze zich lekker gaan, en trekken en sprintje. Tijdens de tocht laat de zon zich even zien. Net lang genoeg om wat fotos te maken. Voor het eerst deze week beginnen mijn tenen een beetje pijn te doen van de kou. Een vacht om op te zitten en een deken om me onder te stoppen zijn niet voldoende om mijn passieve lichaam te verwarmen. Maar al gauw komt de finse kata (hut) in zicht waar we ons kunnen opwarmen bij het warme vuur. De heerlijke chocomel en sausijsjes, die we opwarmen in het vuur, verwarmen ons tot het binnenste van ons lichaam. Na wat gezellige gesprekken krijgen we allemaal een echt rendierrijbewijs overhandigd. Trots keren we terug naar onze diertjes, die keurig op ons gewacht hebben. Ze brengen ons binnen een kwartiertje weer veilig terug naar de rendierfarm.
Als ik om negen uur nog even naar buiten ga is het helemaal helder. Het vriest 24 graden. Ik zie de maan en de sterren. Tijd om me in mijn warme kleding te hijsen. Ik verwacht een uur nodig te hebben voor het maken van twee foto’s, met langere sluitertijd. Ik ga op zoek naar een geschikte locatie. Ik plaats de camera op het statief en probeer in het donker de camera in te stellen. En dan…….wachten, 15 minuten voor de eerste, en 12 voor de volgende foto. Het statief en de camera zijn bekleed met een laagje ijs. Dat wordt of krabben of het voor gezien houden. Het is kwart voor elf. Tevreden keer ik terug naar het huisje. Morgen is er weer een dag.

Vrijdag 3 Februari

Slechts een klein beetje bewolking teistert de hemel boven ons. Niets staat ons vandaag in de weg een nieuwe poging te wagen te berg te bewandelen, vanwaar we de tijdens de sneeuwscooter safari zo’n mooi uitzicht hadden. Helaas krijgen we ook dit keer weer een flinke pak bewolking voor de zon. Aangezien we al over de helft zijn en het windstil is besluiten we toch verder te gaan. Als we uiteindelijk bij ons einddoel zijn worden we beloond met prachtig weer. De wolken zijn verdwenen en de lucht is prachtig blauw. Het is prachtig.De bomen zijn bedekt met een dikke pak sneeuw, waardoor het sneeuwmannetjes lijken.
De meeste toppen maken een sierlijke buiging, door het gewicht van de sneeuw. De sneeuwkristallen sprankelen in het zonlicht. Ik blijf maar fotograferen, overal waar je kijkt zie je nieuwe silhouetten. Door de schoonheid vergeet ik bijna om af en toe mijn handschoenen aan te doen. Fotograferen met handschoen is erg lastig, maar bevroren vingers is ook geen optie. Toch moeten we dit natuurschoon verlaten als we voor het donker bij onze hut willen zijn. Langs het bevroren meer zien we zien we een aantal husky sleden voorbij komen.
Een mooi plaatje tegen de laagstaande zon. Even later horen we een sneeuwscooter naderen. Het is de gids van de huskysafari. Hij zag onze voetsporen in de sneeuw, en komt even poolshoogte nemen of alles goed is. Wandelaars zijn hier erg zeldzaam. We zetten even een sneller tempo in, om voor het donker terug te zijn. Hierdoor gaan we erg zweten, wat de kou eigenlijk alleen maar erger maakt. Onze adem zorgt voor komische tafereeltjes.
Mijn das blijft in de vorm van mijn kin staan. Mijn wollen muts blijft uit zichzelf staan. En mijn wimpers bevriezen zodat mijn ogen regelmatig dicht kleven. Rond 16:00 uur bereiken we eindelijk onze hut. Het is inmiddels -29 graden.

Na een heerlijke maaltijd en een verkwikkend saunabad, nestelen we ons op ons bankje. Dat is echter maar van korte duur. Onze buurman komt ons rond 21:00 uur mededelen dat het noorderlicht zichtbaar was. Daarvoor willen we de kou nog wel een keer trotseren. Helaas bleef het voor ons bij een groene waas die na 10 seconden weer verdween. Na een half uurtje bij -30 graden hielden we het dan ook voor gezien.

Zaterdag 4 Februari

Als om 7:30 de wekker gaat is de lucht nog steeds helder. Vandaag staat een sneeuwschoenwandeling op het programma. Eerst worden we met sneeuwscooter al een stuk de berg op gereden. Na wat technische probleempjes met de scooters bereiken we eindelijk het startpunt van de wandeling. We bevestigen onze sneeuwschoenen, nemen een paar wandelstokken, en beginnen aan een echte Nordic Walk. Tijdens de wandeling loop ik als eerste achter de gids in de verse sneeuw. Als we na een tijdje van plaats wisselen, kom ik er al snel achter dat de voorloper veel harder te werken heeft. Het pad banen door verse sneeuw is een uitputtende bezigheid. Onderweg komen we langs prachtige sculpturen, gevormd door bomen en sneeuw. Eenmaal op de top van de 480 meter hoge berg, hebben we een prachtig uitzicht over het dal. Fotograferen wordt door de gure wind een ware beproeving. Mijn handen voelen binnen een paar seconden als bevroren aan. Duizenden naalden lijken in mijn vingers te steken. Een uitkijktoren op de top, is geheel bekleed met een dikke laag ijs. Door het prachtige landschap banen we ons weer spoedig naar beneden, waar de temperatuur al vrij snel wat aangenamer aanvoelt. Ondertussen heeft onze andere gids, Sanna, op een kampvuur “roverssoep” gemaakt. Als hongerige ijsberen vallen we aan op de soep. Aangevuld met brood, saucijsjes, koekjes, koffie en bessensap is de maaltijd compleet. We zijn weer voldoende aangesterkt om verder af te dalen naar de sneeuwscooters, welke ons probleemloos naar de rendierfarm brengen.

Het was een erg vermoeiende, maar indrukwekkende dag geweest.

Het gezellige etentje met Sonja en Dirk, die we ontmoet hebben tijdens de vele excursies, moeten we helaas voor het desert afbreken. Een barstende hoofdpijn maakt zich van mij meester. Een minder prettige afsluiting van onze fantastische week in Finland.

Morgen vliegen we weer naar Nederland