Vrijdag 16 juli,

Naar de Ravnejuvet. Vandaag wandeling 7 uit onze Rother Wandelgids. Een wandeling van een twee uur welke begint bij Eidsborg, wegnummer 45, brengt ons naar een kloof van 350 meter diep. Door de stijg winden is het hier bijna onmogelijk lichte voorwerpen naar beneden te gooien. Dat willen we dus wel even zien. De wandeling is een stuk interessanter dan die van gisteren. Het landschap is hier afwisselend en soms sprookjesachtig. En zoals al in het boekje aangegeven wordt deze route maar weinig gebruikt. Je kunt namelijk ook met de auto bij de Ravnejuvet komen.
Maar wij wandelen. Binnen de aangegeven 2 uur staan we plots op een doorgaande weg. Verwonderd kijken wij elkaar aan. Hebben we iets gemist? Dan zien we nog een pijl, en lopen nog een 500 meter in de aangegeven richting, waar nu een richtingaanwijzer ons de weg wijst naar de Ravnejuvet. Ondanks het volgens de Rother Wandelgids “erge toeristische punt” vinden wij hier slechts 1 gezinnetje. Na 5 minuten zijn we alleen, en zoeken van alles om naar beneden te gooien. Dan tovert Ans uit haar rugzak een puzzelboekje tevoorschijn. De eerste pagina wordt gepromoveerd tot vliegtuig. Na een paar pogingen begint het vliegtuig aan een zeer langzame afdaling naar de 350 meter lagere bodem van het ravijn. Na enkele minuten, als wij denken dat het vliegtuig een 200 meter is gedaald begint het weer te stijgen. Al cirkelend komt het vliegtuig weer omhoog om keurig netjes naast ons te landen. We proberen het opnieuw, maar het vliegtuig weigert iedere medewerking om naar de bodem van het ravijn te gaan. Bij de laatste poging stijgt het vliegtuig zelfs enkele tientallen meters boven ons uit om vervolgens in een hoge boom tot stilstand te komen. Goed dan….. We zetten de terugweg in. Ook op de terugweg hebben we de route voor ons zelf. Slechts 1 gezin met 2 kleine kinderen heeft ook gewaagd de route te gaan lopen. Terug bij de auto is er tijd voor koffie met een grote chocolade muffin welke we vanochtend in de lokale supermarkt hebben gekocht.
Daarna rijden we naar de mooie staafkerk van Eidsborg alwaar ik me laat verleiden tot het nemen van veel foto’s. Het licht en de lucht zijn dan ook prachtig. Dan verder naar Dalen, een plaatsje even verderop waarbij we over verschillende haarspeldbochten met een dalings percentage van 12% toch veilig aankomen. Op een parkeerplaats bij een haven nemen we even de tijd om wat te eten om vervolgens te gaan zoeken naar een plaats voor de nacht. Na een paar kilometer vinden we een perfect plaatsje op ongeveer een meter van een bergmeertje.

Zaterdag 17 juli,

In tegenstelling tot andere dagen is vandaag de lucht enigszins grijs. We rijden via de 38 naar de 335 richting Fyresdal en dan naar Kilegrend dat aan het zuidelijkste puntje van het Fyresvatn ligt. Hier volgen we het 7 kilometer lange “Oynuten Rundt”. Zoals gewoonlijk volgens de gidsen een idyllische boswandeling. Omdat het om en cultuurwandeling gaat, zouden er informatieborden zowel in het Noors als in het Duits staan.
Wat voor ons het hoogtepunt van deze route moet worden, de trolgrotten is eigenlijk al de eerste teleurstelling. Een ondiepe spellonk die weinig van een grot wegheeft. De te vervolgen route door het bos is dan wel weer aardig. Dan veranderd het pad in een soort grintweg. Overal licht puin en hangen half uitgegraven bomen. Het ziet er werkelijk niet uit. Dit duurt 3 tot 4 kilometer. Bovendien liggen de informatieborden half in de berm, en de teksten als die er al op staan zijn vaak geheel verdwenen of alleen nog maar in het Noors aanwezig. Wat toerisme betreft hebben de Noren hier een steekje laten vallen. We rijden dan maar weer terug naar Dalen. Inmiddels is het gaan regenen, en in Dalen vermaken we ons met een spelletje Catan alvorens aan te vallen op een bord Babi Pangang. We slapen ergens op een plekje langs de 134.

Zondag 18 juli,

Vannacht hebben we heel de nacht kunnen luisteren hoe de regen op ons camperdak viel. Af en toe wat meer, dan weer wat minder, maar wel continu. Ook tijdens het ontbijt hadden we voortdurend regen. Maar gelukkig, tijdens de rit richting de Bondhusbreen begint het langzaam op te klaren. De route die we hier rijden is wel erg mooi. Jammer van al die laag hangende wolken, maar toch genieten we keer op keer van mooie vergezichten. Bij het plaatsje Röldal stoppen we even voor het inslaan van vers brood, maar helaas zijn alle winkels dicht. Dan maar even naar het staafkerkje. Van buiten is het niet zo geweldig, maar van binnen is het kerkje prachtig beschilderd.
We rijden verder om te gaan kijken naar de Lätefossen, een waterval die onder een brug met 4 bogen doorstroomt. Maar zelfs de weg staat al vol geparkeerde auto’s, dus zijn we gedwongen om verder te rijden. Een stukje verderop vinden we een andere waterval waar we even stoppen. Na een half uurtje keren we om, en vinden voldoende plek om onze auto te stallen, en we bekijken op ons gemak de waterval, Dan is het op naar Sunndal, voor een bezoek aan de Bondhusbreen. Om hier te komen nemen we de 13 kilometer lange tunnel van Eithrhem welke een 4 kilometer voorbij Odda richting Gjerde ligt. Als we aankomen is het inmiddels 16:30. Te vroeg om niets te doen, te laat om te gaan wandelen. Of toch niet. We gaan eerst maar even eten, en om iets na vijven besluiten we dat de vier uur durende wandeling nog wel moet kunnen. Het eerste stuk tot aan het gletsjermeer gaat erg makkelijk. Een breed pad met alleen hier en daar wat dierlijke uitwerpselen. Na een 25 minuten zijn we al bij het meer. Vanaf hier hebben we al een mooi uitzicht op de gletsjer, maar we willen meer. Dus lopen we verder. Het pad wordt een stuk smaller, en als je wat wilt zien moet je stoppen met lopen, anders zie je enkel je voeten. Het pad wordt zelfs nog slechter. Regelmatig zakken we tot de enkels weg in de modder. Als we dan na 1,5 uur bij de gletsjer staan weten we ook waarom we dat er voor over hebben. De gletsjer is mooi blauw, en steekt goed af bij de (soms) blauwe lucht. Na een 45 minuten hebben we het wel gezien, en beginnen we aan de terugweg om vervolgens om 21:00 uur bij de camper terug te zijn.