Zaterdag 9 augustus 2008
Seconde na seconde, minuut na minuut tikt de klok onverbiddelijk de tijd weg. Iedere seconde komt aan de beurt. Seconden worden minuten, minuten worden uren. Zo nu en dan kijk ik op de wekker. In onze donkere slaapkamer schijnt het rode licht van de cijfertjes fel in mijn ogen. Slechts een paar minuten zijn verstreken sinds de vorige keer dat ik op de wekker keek. Ik ben moe, maar de slaap wil niet komen. Mijn gedachten dwalen tussen de inhoud van de bagage, de tickets en mijn foto apparatuur. Heb ik alles ingepakt, is mijn bagage niet te zwaar, kan ik nog iets thuislaten. Een snerpend geluid haalt me uit mijn overpeinzingen, of heb ik toch geslapen? Ergens tussen 02:00 en 03:00 moet de slaap mij te pakken hebben genomen.
Zondag 10 augustus 2008,
Het is even na half acht in de ochtend. Jan Jaap en Annemiek brengen ons vandaag naar Schiphol. Tussen Utrecht en Den Bosch reiden vandaag geen treinen, en we willen niet in de chaos die het overstappen van trein naar bus naar trein meemaken. Toen we Jan Jaap en Annemiek ons probleem voorlegde gaven ze meteen aan ons te brengen, en voor de terugreis ons ook weer te op te halen.
Op Schiphol hebben we nog ruim de tijd om met zowel koffie als een stukje gebak onze dankbaarheid naar de chauffeurs te tonen. Nog even een paar knuffels, een paar zoenen en we nemen afscheid.
Het inchecken gaat vlot. We hebben twee vluchten. Voor de eerste vlucht is er geen probleem. We hebben plaatsen vooraan in het vliegtuig naast elkaar. Detroit naar Anchorage zou een probleem kunnen zijn volgens de medewerkster van Schiphol Het is daar nogal een chaos met de stoelverdeling en kunnen dat pas ter plekke regelen.
Gelukkig is ons vliegtuig uitgerust met een Flight entertainment systeem. Dat wil dus zeggen, films, muziek, een paar spelletjes en een kaartje waarop onze huidige positie zichtbaar is. Op het kaartje zie ik dat we de kust van Groenland naderen. Herinneringen komen naar boven. Ik open het luikje voor het raam en kijk uit over spitse bergtoppen, azuur blauwe meren en de gigantische ijskap van Groenland.
Detroit Airport. Streng uitziende mannen en vrouwen in uniform verwelkomen ons. We worden streng toegesproken. Niet alleen moeten we achter elkaar lopen, maar ook moeten we achter de gele lijn blijven. Ik ben even in de war. Komen we aan op een vliegveld, of is dit een strafkamp. Een stukje verderop staat een nors kijkende vrouw in uniform met in haar hand de lijn waarmee ze een Duitse Herder in bedwang houdt. De hond besnuffeld iedereen die langs komt op zoek naar…
Het volgende onderdeel van de algehele intimidatie is het poseren voor een foto, het maken van een vingerafdruk, en het uitleggen waarom we naar Amerika komen, wat we willen gaan doen, maar vooral wanneer we weer weggaan. Hier zie ik voor het eerst een vriendelijke lach van de medewerker als hij mij een prettig verblijf toewenst in de Verenigde Staten.
We halen onze bagage op van de band, sluiten aan in een andere rij en geven onze bagage weer af voor de vlucht naar Anchorage. Bij het inchecken blijkt dat onze stoelen ongeveer 20 gangen uit elkaar liggen. En nee, ze kunnen niets veranderen. Er wordt omgeroepen dat het vliegtuig overboekt is. Of er misschien mensen zijn die de volgende vlucht willen nemen. Beloning, een hotelovernachting en 300 dollar. Voor ons is dit niet interessant. Wij willen aan boord, weg uit Detroit, en zo snel mogelijk naar Anchorage. Als wij al in het vliegtuig zitten wordt er nogmaals omgeroepen dat enkele passagiers echt uit moeten stappen omdat we anders niet kunnen vertrekken. Oorzaak dit keer: Een wolk vulkanisch as van een vulkaan ten zuidoosten van Anchorage. Hierdoor moeten we en hoger en langer vliegen. Enkele passagiers besluiten inderdaad uit te stappen. Plots is er dan ook voldoende plek in het vliegtuig, en hebben we weer een plaatsje naast elkaar.
Enkelen uren later zijn we in Anchorage. We zijn dan al ruim 24 uur in touw, en op een paar hazenslaapjes na hebben we nog geen oog dicht gedaan. Gelukkig gaat de afhandeling van de bagage snel, en staat onze gastheer van het guesthouse ons al op te wachten. In zijn enthousiasme geeft hij ons nog een gratis rondrit in Anchorage om te laten zien waar alles ligt. Goed bedoelt, maar wij willen vooral slapen. Na een lange rit zijn we bij ons guesthouse, waar we al snel in een diepe slaap zijn.