Woensdag 15 augustus,

Vandaag mogen we inschepen op de Noorderlicht. Omdat we pas tussen 16:00 en 17:00 uur mogen inschepen staat vandaag een verkenning van Longyearbyen op het programma. We willen in ieder geval het museum, het kerkje wat industrie en natuurlijk het verkeersbord “pas op voor ijsberen zien. We beginnen met het kerkje. Het kerkje is ook meteen een ontmoetingscentrum. Vlak voordat je de kerk inloopt kom je eerst bij een koffiecorner. Een gezellig hoekje, met lekkere koffie. Na de bezichtiging is het museum aan de beurt. Normaal gesproken hebben wij een museum wel in een klein uur gezien. Dit museum vergt meer van onze tijd. Vanwege ons strakke tijdschema gaan we er toch nog iets te snel doorheen.
Dan gaan we op zoek naar ons verkeersbord. Op onze weg naar de rand van het dorp komen we langs een asiel waar enkele sledehonden rondlopen. Ook hier lopen weer enkele rendieren rond, die absoluut geen gevaar van ons duchten. Op nog geen 5 meter afstand maken ze nog steeds geen aanstalen om te verkassen. Aan de rand van het dorp vinden we uiteindelijk het felbegeerde verkeersbord. Het loopt dan al tegen drieën, en het wordt tijd om naar de haven te wandelen waar we aan boord van de Noorderlicht mogen. Onze bagage hebben we in ons guesthouse achtergelaten in een depot, en wordt bij het schip bezorgd. Bij het schip hebben de meeste passagiers zich al verzameld. Het handjeschudden, en namen noemen kan beginnen. Het zal nog wel even worden eer we alle namen kunnen onthouden. Dan mogen we aan boord. Na een kort introductie gesprek worden we naar onze kamers gewezen. Helaas is ons guesthouse vergeten onze bagage te brengen. Er wordt gebeld, en toegezegd dat ze het alsnog zullen brengen. Onze kamer is klein, en donker. In het plafond zit een klein rond raampje dat niet open kan, en waardoor je ook niets kunt zien. Het is van matglas. Nu waren wij toch al niet van plan lang op onze kamer te gaan zitten, dus is dat geen probleem. Verder is er een rekje waarin we wat spullen kunnen neerleggen, een wastafel en een stapelbed.
Zodra alle bagage aan boord is gaan de trossen los, wordt de motor gestart, en gaan we op weg. De reis rondom Spitsbergen is begonnen.

We maken kennis met de bemanning, Ted, de kapitein, Harco de eerste stuurman, Renske de tweede stuurvrouw, Anna onze kok en ten slotte Lian, onze gids. We krijgen korte instructies, over hoe te reageren op het afgaan van het alarm, het luiden van de bel, etenstijden, en de zelfbedieningsbar. Ondertussen vaart het schip langzaam naar de bestemming voor onze eerste overnachting, Trygghamna. Trygghamna betekend behouden haven, en was zo genoemd door de Nederlanders. Er bevinden zich twee gletsjers in dit fjord, die enkele jaren geleden in zee uitkwamen, maar dit nu niet meer halen.

Donderdag 16 augustus,

De volgende dag worden we wakker in Ymerbukta. Blijkbaar was de ankerplaats van Tryghamna (Behouden haven, de naam leid terug naar de 17de eeuw toen er rondom Svalbard veel op walvissen werd gejaagd. De walvissen zwommen het fjord in en werden hier gevangen. ) niet zo’n succes, zodat we ’s Nachts teruggevaren zijn. Bij Ymerbukta houden we onze eerste wandeling. Met de Zodiac wordt drie keer op en neer gevaren om iedereen van boord te laten. In de eerste boot zit natuurlijk de gids, die bewapend met een geweer ons gaat beschermen tegen alle ijsberen die we deze reis gaan zien.
De tocht gaat in de richting van de Esmark gletsjer. Onderweg speuren we naar fossielen en andere interessante zaken. Dit neemt zoveel tijd in beslag dat we de gletsjer zelf niet halen. Een prachtig uitzicht op de gletsjer is natuurlijk ook een mooie beloning.
Terug aan boord hebben we ons eerste laarzen ritueel. Laarzen zijn trouwens onmisbaar. In Spitsbergen. De grond is vaak erg zompig, en bij het aan land gaan moeten we vaak eerst 1 of 2 stappen in het water doen.
Maar goed, het ritueel: Om beschadiging van het dek, en de houten vloer in de kajuit te voorkomen moeten de kleine strand steentjes die in de profielen van onze zolen zitten, en het eventuele zand worden verwijderd. Aan boord staat bakken met water waarin we kunnen spoelen, en borstels om de profielen te reinigen.
De laatste groep die met de Zodiac terugkomt, wordt geacht mee te helpen met het aan boord hijsen van de Zodiac. Met zes personen is het nog behoorlijk trekken om de Zodiac aan de achterkant van het schip omhoog te trekken.
Terug aan boord heeft Anna al gezorgd voor een lekkere lunch, die er na de wandeling goed in gaat. We zetten ondertussen koers naar Forlandsundet. Langzaam aan begint het weer enigszins te betrekken. Ik moet regelmatig uit het raam zoeken naar de horizon, om zo te voorkomen dat ik ziek wordt. De eerste primatour wordt ingenomen, en daarbovenop komen de armbandjes met drukpunten die ook moeten voorkomen dat ik ziek wordt. Het helpt niet echt heel veel. Na een tijdje besluit ik om naar mijn kamer te gaan, waar ik in bed ga liggen. Het schommelen, wordt natuurlijk niet minder, maar zo in bed is het eigenlijk wel prettig. Door het schommelen val ik snel in slaap, zodat ik het verjaardagsfeestje van Leo die dit reisje voor zijn vijftigste verjaardag van zijn vrouw heeft gekregen mis. De machtige taart die hierbij door iedereen wordt verorberd heeft als bijkomend effect dat binnen de kortste keren verschillende mensen mijn voorbeeld volgen, en maar in bed gaan liggen.
De stroming is zo sterk dat het schip moeite heeft met de voorgenomen koers. Er wordt dan ook al snel besloten dat het niet haalbaar is met de klok rond om Spitsbergen te varen. Het schip draait om, en er wordt koers gezet naar Barentzburg.
In de avond maken we een wandeling door Barentzburg Barentszburg (Russisch: ??????????; Barentsburg) is de enige Russische plaats op het eiland Spitsbergen aan de Grønfjord (zijfjord van de Isfjord) en is de tweede plaats op het eiland na Longyearbyen met 939 inwoners (1999). De bevolking bestaat grotendeels uit Russen en Oekraïners. De plaats is gericht op de steenkolenmijn van het Russische bedrijf Trust Arktikoegol (???????????). De laatste tijd richt men zich, net als in Longyearbyen, meer op het toerisme, omdat de mijnbouw niet meer rendabel is.
In Barentzburg wil je niet echt wonen. Te zien aan de bebouwing moet dit ooit een plaats geweest zijn met veel allure. Er is veel moeite gedaan om de gebouwen een luxe uitstraling te geven. Helaas is het allemaal erg verouderd. Voor ons toeristen, die vanavond weer verder varen is het een leuk uitstapje, maar voor diegene die hier jaren moeten wonen is het natuurlijk allemaal minder.