We trekken de deur achter ons dicht, starten de camper, zwaaien nog een keer naar de achterblijvers en we zijn er vandoor. Voor veel mensen begint de vakantie op dit moment. Ik hoor het ze vaak zeggen. “Als ik de deur achter me dicht trekken is voor mij de vakantie begonnen”. Voor mij is dat anders. Ik ben graag op mooie locaties, maar de weg erheen vind ik meestal een verschrikking.
In het redelijke drukke verkeer banen we ons een weg naar IJmuiden. Daar wacht op ons de veerboot “Princess of the Seas” die ons naar Newcastle zal brengen. Slechts één keer belanden we in een niet al te lange file, maar dat hadden we natuurlijk al bij onze reistijd mee gecalculeerd, want zeg nu zelf; Wanneer was het de laatste keer dat je zelf de snelweg op ging en dan niet in een file terechtkwam.
We zijn keurig op tijd bij de ferry en moeten nog even wachten alvorens we kunnen inschepen. Omdat je geen idee hebt hoe lang je moet wachten heeft het weinig zin om koffie te maken, een boekje er bij te pakken of wellicht een stukje te gaan lopen.
Geduldig wachten we tot een van de medewerkers naar onze camper wijst ter teken dat wij aan boord mogen. De “Princess of the Seas” slokt ons langzaam naar binnen. Gevoelsmatig sta ik bumper aan bumper met de auto voor mij als een medewerker mij gebaart dat ik nog een klein stukje verder moet rijden. Ik gehoorzaam blindelings in het volste vertrouwen dat ik door het opvolgen van de aanwijzingen de auto voor mij niet zal raken.
We gooien onze spullen voor de nacht in onze hut op de zevende verdieping en maken daarna een rondje over de buitendekken. Om me heen wordt veel gefotografeerd door onze mede passagiers, maar de passie om op een veerboot te fotograferen heb ik lang geleden al achter mij gelaten. Ik ben blij dat mijn fotospullen nog gewoon in de camper liggen. Ik mag er nog lang genoeg mee sjouwen.
Iets voordat de boot aan zijn tocht naar Newcastle begint nemen wij plaats in een van de restaurants van het schip. We kiezen het restaurant met de goedkoopste en snelste hap die we kunnen krijgen. Niet omdat we er niet van houden om lekker rustig uit te eten, maar op een of andere manier heeft eten en varen altijd een vreemde uitwerking op ons gestel.
Als de boot tijdens het diner begint met de overtocht wordt het tijd om snel af te ronden en onze hut op te zoeken. Ik voel me al snel niet meer zo heel erg fit, net zoals Ans. Rond 18:00 liggen we al plat in onze hut. De momenten waarop we ontwaken zijn de momenten dat we uit de hutten naast die van ons met enige regelmaat geluiden horen die er op lijken dat diverse maaginhouden langs de verkeerde weg en met bijpassende geluiden in de toiletpotten verdwijnen. Ik ga er dan maar vanuit dat ze de toiletpot nog op tijd hebben weten te bereiken.
De rest van de nacht liggen we voornamelijk met de oogjes dicht en schrikken we zo nu en dan wakker omdat het lijkt alsof de boot bijna gaat kapseizen. Natuurlijk gebeurt dat niet, maar je slaapdronken grijze massa kan je wat dat betreft veel wijsmaken.