29 augustus
Gisterenavond toen Ans naar bed ging keek ik nog even buiten. Miljoenen sterren sierden de hemel. Normaal gesproken bij sterrenfotografie vind ik dat je iets in de voorgrond moet hebben om de foto echt boeiend te maken. Die mooie voorgrond ontbrak hier, maar omdat de Melkweg toch een fenomeen is geworden dat we vanwege de vele lichtvervuiling in Nederland vrijwel nergens meer kunnen zien besloot ik het toch maar vast te leggen.

Even later kruip ook ik in bed. Ergens tijdens het overpeinzen van de dag moet bij mij het licht zijn uitgegaan en heb ik mezelf aan de slaap overgegeven.

Als we weer wakker worden is het behoorlijk koud. De temperatuur valt nogal mee, maar de wind voelt erg koud. We vertrekken zo snel mogelijk naar de andere kant van dit schiereiland om te gaan wandelen bij de Quiraing, een mooi ruig gebied met mooie rotspunten, steile paadjes en kleine vennetjes. We willen vroeg van start, of in ieder geval bij de start zijn omdat we wel door hebben na een paar dagen Skye, dat het grootste probleem bestaat uit het parkeren van de auto. Met onze retro camper moet ik ook voorzichtig zijn dat ik niet te beleefd ben. Bij Neist Point besloot ik een auto voor te laten gaan omdat ik het sneu vond dat hij zo langzaam achter mij aan moest tuffen. Aangekomen bij Neist Point zag ik nog net dat hij het laatste parkeerplekje wist te bemachtigen. Dan liggen er toch wel enkele krachttermen vooraan in mijn mond.

Als we aankomen bij de Quiraing is ook hier de parkeerplek al bijna vol. Het is nog geen half tien, en volgens mij zitten we ook niet meer echt in het hoogseizoen en is het weer bovendien niet echt uitnodigend. We vinden nog wel een plaatsje en beginnen al snel aan de wandeling.

Meestal is een wandeling in wat ruiger terrein alleen de eerste 15 minuten druk. De meeste bezoekers doen geen moeite om verder van hun auto weg te lopen en schieten het liefst de plaatjes vanaf het parkeerterrein. Het valt me op dat het hier in Schotland anders is. De meeste bezoekers die aan de wandeling beginnen maken deze gewoon af.

Het grauwe weer maakt plaats voor een waterig zonnetje en zo nu en dan een beetje meer dan een waterig zonnetje. Maar echt stralend wordt het niet. Ongeveer halverwege de wandeling moeten we een steile heuvel beklimmen waarbij alle beschutting tegen de wind wegvalt. We kunnen zelfs tegen de wind in hangen, en zo nu en dan zien we zelfs dat de wind iemand omver werpt. We krijgen de wind vol in ons gezicht, en ik ben er dan ook van overtuigd dat de haren die nu nog op mijn hoofd zitten echt vast zitten.

Tijdens de afdaling krijgen we steeds vaker druppeltjes water in ons gezicht. Het regent niet echt, maar het is ook niet helemaal droog. Het is gewoon tijd om de beschutting van de camper op te zoeken.

We rijden maar snel weg van de parkeerplaats om zo plaats te maken aan in ieder geval één van de vele andere bezoekers die hier wanhopig op zoek zijn naar een plaatsje waar ze hun auto kunnen achterlaten.
Wij stranden die middag bij Kiltrock. Een mooie rotsformatie aan de kust waar een waterval in de zee stort. Het is inmiddels redelijk hard gaan waaien, en om het geheel te complementeren is het ook nog gaan regenen. De wind giert om de camper heen, en regen striemt tegen de ramen. We stellen onze eigen wandeling naar de waterval steeds opnieuw uit onder het genot van een kop koffie.

Het is wel erg leuk om al die verschillende mensen zien die hier beginnen met te vechten om een parkeerplek, vervolgens in de auto hun regenkleding mutsen en alles wat bij dit weerbeeld hoort aan te trekken om vervolgens een sprintje te trekken naar het uitzichtpunt. Daar wordt tussen de 10 en de 20 seconden besteed aan het bekijken van de waterval waarna alles in omgekeerde volgorde gebeurt en het gezinnetje het parkeer terrein weer verlaat.

Na het eten stappen we zelf ook even uit de camper om de waterval toch op zijn minst even gezien te hebben. Daarna rijden we verder naar de parkeerplaats bij The Old Man of Storr om hier de nacht door te brengen en er zeker van zijn dat we hier een parkeerplek hebben als we morgen weer en wind durven te trotseren en daadwerkelijk naar The Old Man of Storr toe te wandelen.

Op dit moment is het nogal twijfelachtig of we de wandeling kunnen gaan doen. De wind doet zijn best onze camper uit zijn vering te blazen, en regelmatig striemt de regen hard tegen de ramen. Een goed moment om lekker het bedje op te zoeken en ons door al het geweld in slaap te laten wiegen.