04:30 nog 6 minuten voordat de zon achter de horizon vandaan komt. Ik kijk uit het raam en zie alleen een grijs tapijt dat de hemel siert. De wekker gaat in de “snooze” en ik doe mijn ogen weer dicht. De wektoon staat trouwens ingesteld op het nummer Samskeyti van Sigur Rós. Geen straf om daar mee te ontwaken. Negen minuten later begint het pianospel dan ook opnieuw, en terwijl ik de wekker laat lopen steek ik mijn hoofd door het raam naar buiten en kom tot de conclusie dat ik gewoon kan blijven liggen.
Het is 07:00 als ik opnieuw wakker wordt. Ik kijk uit het raam en zie dat de zon inmiddels wat twijfelachtig schijnt. Ik kijk naar de Strokkur (De werkende geiser van dit gebied) en zie dat hij er nog eenzaam bij ligt. Ik spring in de kleren, pak mijn camera met statief, en loop naar de Strokkur. Overdag is het mij hier veel te druk, dus die vroege uurtjes zijn mij goud waard. Een enkele campinggast laat nu zijn hoofd ook zien. Terwijl ik mijn camera heb ingesteld, op statief heb staan, en met de draadontspanner in mijn hand in mijn broekzak ontspannen kijk naar het gat waaruit zo meteen de twintig meter hoge water en stoom kolom te voorschijn moet springen zie ik de camera’s van de andere bezoekers regelmatig even zakken om op die manier de armen van de arme fotograaf even te ontlasten. En als ik de draadontspanner indruk zie ik de camera’s weer snel omhoog schieten, maar aan de teleurgestelde gezichten kan ik afleiden dat ze de volgende acht tot tien minuten weer met de camera in de aanslag mogen wachten in de hoop het kunstje van Strokkur te kunnen vastleggen.
Ik ben dan verhuist naar de andere kant van Strokkur, maar sta netjes buiten het koord dat er voor moet zorgen dat te enthousiaste bezoekers te dicht bij het waterwonder komen. De Strokkur vertoond zijn kunsten, ik druk de draadontspanner in, kijk naar boven en zie de waterdruppels snel mijn kant op komen. Ik pak de camera van statief en kan me alleen maar wegdraaien van al dat water dat van een hoogte van 20 meter op mij neerstort. Ik verwacht nog redelijk warm water, en ben dan ook verbaasd als ik de koude druppels in mijn nek voel. Mijn rug is nat, net zoals mijn rugzak die naast mij op de grond lag, maar die ik gelukkig tussentijds altijd dicht doe omdat je nooit weet wat er kan gebeuren. Een stukje verderop in het zonnetje ga ik het fenomeen nog eens van de andere kant bekijken en kunnen mijn kleren mooi opdrogen.
Eigenlijk wil ik helemaal niet verder rijden naar Gullfoss. Ik heb de waterval al onder veel verschillende lichtomstandigheden gezien. Aan de andere kant, het weer is nu goed, en ik hoef vandaag verder toch nergens heen. De paar kilometer die Geysir van de Gullfoss scheiden zijn snel afgelegd. Het witte water van de Gullfoss valt nog steeds via een tweetraps systeem 33 meter in de diepe kloof. De nevel die door dit geweld wordt veroorzaakt wordt via de wanden van de kloof weer tientallen meters omhoog gestuwd. Met het huidige weer zou dat eigenlijk een regenboog mogelijk moeten maken. Het zal wel met de hoek van de zon op de nevel te maken hebben,maar van welke kant ik ook kijk, de regenboog wordt niet zichtbaar. Het opspattende nevel heeft als mooie bijkomstigheid dat het gras rondom de waterval in dit seizoen er altijd fris groen uitziet.
Met een stukje weemoed denk ik terug aan de eerste keer dat ik hier stond. De waterval was slechts bereikbaar over een gravel weg, het cafeetje was een klein houten hutje en rondom de waterval stonden nog geen afzetlinten. Met het huidige aantal bezoekers is vooral dit laatste bittere noodzaak. Diepe geulen zijn nog steeds zichtbaar in het gras waar eens de honderden bezoekers liepen. Ondanks de “vooruitgang” blijft de Gullfoss een van de highlights van IJsland. Mijn bezoek aan de Gullfoss sluit ik af met een lekker bord Lamssoep die wordt geserveerd in de nieuwe grote kantine en souvenirshop op de hogere parkeerplaats bij de waterval.
In de avond parkeer ik mijn auto bij Reykjanesta. Het is bijna traditie om hier te overnachten. Het is laat in de middag, of misschien wel vroeg in de avond als ik hier aankom. Ik kijk in de verte maar het eilandje Eldey. Waarschijnlijk gewoon vanwege de onbereikbaarheid van dit eiland, heeft het voor mij een grote aantrekkingskracht. Het lijkt me heerlijk om boven op dit eiland een paar uurtjes rond te kunnen struinen en een keer vanaf dit eiland richting IJsland te kunnen turen, ondertussen doof wordend van het geschreeuw van de Jan van Genten die dit eiland al tientallen jaren bezet houden. Het zal er waarschijnlijk nooit van komen, maar och, een mens moet toch ook wat te wensen houden.
Later in de avond kleurt de zon de horizon en wolkenlucht boven mij om in een spectaculaire lichtshow.