Als we van thuis uit in de regen vertrekken hebben we weinig hoop op goed weer. Tot ongeveer 20 kilometer voor onze bestemming “Landgasthof Wüllner” vlak bij Winterberg blijven de ruitenwissers in actie om ons raam regenvrij te houden. Pas bij het verlaten van de snelweg kleuren de bermen langzaam van de bruingroene herfsttinten naar een steeds witter wordende wereld.
Het is al donker als we aankomen bij ons hotel. De laatste kilometers worden steeds moeizamer omdat ook het asfalt zich inmiddels onder een dun laagje sneeuw verstopt. De auto staat inmiddels in zijn 4 wiel aangedreven stand om zo veilig mogelijk over de inmiddels gladde wegen het laatste stukje te overbruggen.
De receptioniste van het hotel weet niet hoe ze ons zo snel mogelijk de lift in moet krijgen die ons naar onze kamer brengt. De ontvangst valt ons een beetje tegen. Gelukkig zal in de rest van het weekend blijken dat deze medewerkster niet representatief is voor de rest van het personeel.
Onze kamer is eenvoudig, kan een beetje onderhoud gebruiken maar is verder wel goed en schoon. Als we om 18:30 in de eetzaal komen (restaurant kun je niet noemen) blijkt het dat we onze tafel delen met andere gasten. Het eten wordt in een buffet stijl aangeboden. Het is goed eten en door de manier van presenteren alsof je bij moeders thuis aan tafel zit.
Buiten is het aardedonker, ijskoud en zorgt een harde wind er voor dat je graag bij de verwarming met een goed boek op de bank zit. Ik heb het boek “Amerikanen fietsen niet” van Gijs van Middelkoop meegenomen als mijn leesvoer. In het boek beschrijft Gijs zijn fietstocht dwars door Amerika die hij samen met zijn partner maakte. 8500 Kilometer mooie verhalen waarbij ik het “wil ik ook” gevoel vaak afwissel met de “niets voor mij” gedachte. Wat mij betreft is het boek in ieder geval een aanrader!
De dagen brengen we door met wandelen en fotograferen in de omgeving. Vooral de eerste dag is het weer nogal wisselvallend te noemen. Er staat een koude wind en met regelmaat valt er wat sneeuw. We genieten van de omgeving, de in de verte voorbij rennende hertjes, sporen in de sneeuw, de vallende vlokken en elkaar.
De tweede dag is het weer een stuk aangenamer waarbij we een langere wandeling maken bij het plaatsje Bödefeld. We ploeteren door de hoge sneeuw over het pad en snuiven de frisse wintergeur met volle teugen in. Hoog op de berg in een naargeestig guur landschap waar vrijwel alle bomen zijn gekapt en de wind vrij spel heeft brengen we een kort bezoek aan het graf van een onbekende soldaat. Als we terug komen bij het hotel staat de zon alweer laag aan de horizon. Binnen wacht de kachel.
Een mooi maar te kort weekend in een mooie omgeving.
